Thomas ontdekt Zweden: “Do you get ma point?”

Alweer even geleden! Door tijd-, energie- en internetgebrek kon ik een tijdje niets schrijven op de blog.

Ik ben dus ondertussen, voor alle duidelijkheid, veilig in Gävle beland. Zaterdag zakten we met ongeveer 52 kg bagage (elk) af naar het centraal station van de Zweedse hoofdstad: Stockholm. De af te leggen afstand was slechts 1,7 km maar het drong al gauw tot ons door dat wandelen met tassen niet even evident is als wandelen zonder. We namen dan maar de drukke doch snelle metro. Kjersti had het moeilijk haar grootste koffer de trap af te dragen, waarop een grote, Zweedse blonde haar plots te hulp kwam. Met een hand tilde ze het gevaarte op, stapte naar beneden en zette het daar weer op de grond. Van een sterke vrouw gesproken!

In het station was mijn Zweedse naamgenoot zo vriendelijk om onze treintickets om te ruilen zodat we onze reis konden verderzetten. We namen de trein richting Uppsala waar we overstapten op een trein met, jawel, vier keukenstoelen en een keukentafel. Er waren natuurlijk ook gewone zetels maar daar was dan weer niets speciaals aan. Voor het eerst zagen we door de vensters hoe snel de maan de zon hier ‘s winters inhaalt. Vanaf 15u begint de hemel aan een proces van vijftig tinten donkerder. In Gävle gearriveerd stonden de huisbaas (van het huisje waar Lissa en Kjersti vier maanden verblijven) en een taxi ons op te wachten.

Zondag toonde de man ons de belangrijkste plaatsen in de stad. We zagen het immense gebouw waar men aan ijshockey doet. Donderdag (31 januari) zullen we een gratis wedstrijd bijwonen van de uiterst beroemde hockeyploeg van Gävle. Verder zagen we de al even impressionante cinema en winkelcentra. Ikea mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Bij onze aankomst lag er langs huizen en banen meer dan een meter sneeuw. Autobanen zijn hier niet glad maar wandelpaden durven soms eens glibberig uit de hoek te komen. Deze paden worden bestrooid met kleine steentjes die nu en dan onder een nieuwe sneeuwlaag begraven worden. Vandaag is het een graad boven nul waardoor het hele zootje al wat begint te dooien. In al deze winterse toestanden slaagden we er toch in contact te leggen met de andere Belgen die hier al een week verbleven. Zij stelden voor iets te gaan eten, wat we ook gedaan hebben. Een heerlijk, vettige hamburger was meer dan welkom na de vermoeiende reismomenten.

De volgende dag gingen we, samen met de andere Belgen naar de universiteit van Gävle. Ietwat verdwaald zochten we het lokaal voor het vak ‘Swedish School System’ tot wanneer een vriendelijke, zestigjarige man de hoek om liep, ons begroette en zei dat we ons niet druk moesten maken maar juist moesten relaxen. Bengt, een man die volgens velen erg op Ian MckEllen lijkt en verwikkeld is in talrijke wereldwijde onderwijsprogramma’s (http://www.silver-comenius.eu/index.php?v=practical), bezorgde ons nu al twee dagen vele onvergetelijke momenten. De man is filosoof, schrijver, dichter, zanger, muzikant… noem maar op! Hij geeft les op een manier waarop niemand commentaar heeft en waarbij iedereen zich meteen op z'n gemak voelt. Wanneer de tijd rijp is, grijpt hij naar een gitaar en dan zingen we met de hele klas buitenlandse studenten stokoude, traditionele Zweedse liederen. Naast muziek grijpt hij steeds terug naar dezelfde zin: “Do you get ma point?”. Beeld je een oude, energieke en Schotssprekende landrot in die dit zegt. De man maakte veel indruk op mij met zijn filosofische ideeën en dromen over het onderwijs. Kortom, iemand van wie je pas écht dingen gaat leren!

Na een hele dag op de universiteit (9u30 + 18u00) ben ik moe maar voldaan. Ik kijk er al naar uit om mijn appartement te bezichtigen en hoop er vrijdag in te kunnen trekken. Het wordt tijd voor wat rust en wat meer ruimte voor mezelf. De dagen zijn hier kort, intensief, leerrijk en nu al onvergetelijk. Wie zal zeggen of ik hier ooit nog weg wil? Knipogende emoticon